Dzień 23 maja będzie więc w liturgii diecezji polskich dniem wyjątkowym. O ile bowiem przyzwyczailiśmy się, że po kanonizacji czy beatyfikacji w kalendarzu liturgicznym pojawiają się nowe wspomnienia świętych i błogosławionych, o tyle wprowadzenie do kalendarza nowego święta Pańskiego nie należy do zwyczajnych.

Nie jest to w Kościele zupełnie nowe święto. Od lat pięćdziesiątych XX wieku było ono obchodzone w niektórych krajach i zgromadzeniach zakonnych. Decyzja Benedykta XVI z czerwca 2012 roku, aby umożliwić przeżywanie tego święta w całym Kościele, jest jednym z owoców Roku Kapłańskiego oraz wpisuje się w zatroskanie papieża o świętość życia kapłanów. Nasz Episkopat zdecydował o wprowadzeniu tego święta w Polsce, teksty liturgiczne zostały przetłumaczone i zatwierdzone przez Stolicę Apostolską i już w tym roku będziemy to nowe święto celebrować.

Co jest jego treścią? Po co jest nam ono potrzebne? Święto jest najpierw zaproszeniem do kontemplacji świętości i piękna kapłaństwa Chrystusa, który oddaje się Ojcu w zbawczej ofierze. Jest On kapłanem na wieki, a więc wypełnia swoje kapłaństwo także dziś, będąc naszym Jedynym Pośrednikiem u Ojca. Celebracja liturgii jest właśnie wypełnianiem kapłańskiej funkcji Chrystusa (KL 7).

Jest to możliwe dlatego, że to wieczne kapłaństwo Chrystusa rozlewa się na cały Kościół i przez chrzest dotyka wszystkich wiernych, a przez sakramentalne święcenia w szczególny sposób tych, których w sensie ścisłym nazywamy kapłanami Kościoła. Dlatego święto jest także wezwaniem skierowanym do kapłanów, aby prowadzili życie całkowicie oddane Bogu i Kościołowi, oraz zaproszeniem wiernych do intensywnej modlitwy o uświęcenie duchowieństwa. Z orbity treści święta nie powinna nam też umknąć troska każdego z wiernych o własną świętość, która jest realizacją kapłaństwa powszechnego ochrzczonych.