List abp. Zimowskiego z okazji Światowego Dnia Chorego

Czcigodni Kapłani, Osoby Życia Konsekrowanego,
Umiłowani, Siostry i Bracia w Chrystusie Panu!

Przeżywamy piątą niedzielę zwykłą w ciągu roku. Dzisiejsze czytania liturgiczne zwracają naszą uwagę na dwie ważne kwestie dotyczące życia ludzkiego. Hiob poddaje pod refleksję przemijalność naszego życia, a św. Paweł w drugim czytaniu przypomina nam wszystkim, którzy przez chrzest włączeni zostaliśmy do grona Jego uczniów, jak ważne w życiu chrześcijanina jest głoszenie Ewangelii: "Biada mi gdybym nie głosił Ewangelii" – pisze apostoł. Słowa te zobowiązują również i nas, aby czynnie świadczyć o Chrystusie w naszej codzienności.

W Dniu 11 lutego, czyli we wspomnienie Matki Bożej z Lourdes będziemy obchodzić XXIII Międzynarodowy Dzień Chorego, którego myślą przewodnią są słowa z Księgi Hioba: „Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi” (Hi 29,15). Z tej okazji Papież Franciszek przesyła swoje Orędzie, w którym wyraża wdzięczność wszystkim opiekującym się osobami chorymi i cierpiącymi. Ojciec Święty pisze: „Czas spędzony obok chorego jest czasem świętym.”

Łącząc się z orędziem papieża Franciszka, pozwólcie Kochani, że ze szpitalnego łóżka, zarówno jako Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Służby Zdrowia i Duszpasterstwa Chorych, jak również i pacjent – w imieniu osób chorych i własnym – pragnę wyrazić wdzięczność wszystkim pracownikom Służby Zdrowia. Serdeczną wdzięcznością pragnę objąć lekarzy, pielęgniarki i pielęgniarzy, pracowników administracji, kierowców karetek, osoby pracujące w kuchniach szpitalnych, dbające o czystość, wolontariuszy; wszystkich, którzy służą bliźnim jak Dobrzy Samarytanie. Każdemu z osobna życzę, mówiąc językiem Pisma Świętego: „Niech Cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem”. (Lb 6,24-26). Swoją posługą naśladujecie Jezusa Chrystusa, który niejednokrotnie dawał przykłady troski o chorych i cierpiących.

Jednocześnie zdajemy sobie sprawę, że człowiek to jedność ciała i duszy. W tym duchu słuchamy Ewangelii czytanej w niedzielę przed tegorocznym Dniem Chorego (Mk 1,29-39), w której znajdujemy piękne przykłady troski o chorych. Oto ukazani są apostołowie, którzy mówią Jezusowi o chorej teściowej Szymona Piotra. Nasz Pan nie zwleka, tylko ją uzdrawia. Widząc to, także inni przynoszą chorych do Jezusa, który tego dnia uzdrowił wiele osób, tak na ciele, jak i na duchu.

Ewangeliczna sytuacja powtarza się również w naszych czasach. W celu uzyskania zdrowia duszy i ciała wiele osób przyprowadza chorych i cierpiących do Jezusa, tak jak mieszkańcy Kafarnaum z niedzielnej Ewangelii. Inni – podobnie jak apostołowie – mówią Chrystusowi w modlitwie o tych, którzy pomocy potrzebują. Za każdym razem prowadzi to do osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem, odzyskania sił i powrotu do służby bliźniemu.

W tym miejscu, jako brat w biskupstwie i kapłaństwie, a jednocześnie pacjent, pragnę wyrazić serdeczną wdzięczność tym, którzy przyprowadzają chorych do Jezusa oraz tym, którzy Jezusa przyprowadzają do chorych. Niech Pan wynagrodzi posługę księżom kapelanom posługującym w placówkach Służby Zdrowia oraz kapłanom, którzy odwiedzają chorych i cierpiących w domach, niosąc Chrystusa w Komunii Świętej i służąc w sakramencie pojednania, zarówno w Pierwsze Piątki Miesiąca, jak i w inne dni roku. Do Chrystusa prowadzą chorych także członkowie rodziny i przyjaciele, bracia zakonni i siostry oraz katolickie środki społecznego przekazu. Wasza ewangeliczna posługa jest niezastąpiona!

Zwracam się również do Was, kochani bracia i siostry niosący krzyż cierpienia! Św. Jan Paweł II uczył nas swoim przykładem, że drogą świętości może być również doświadczenie choroby. On sam, jako święty szlifowany cierpieniem, napisał list „O chrześcijańskim sensie cierpienia” (Salvifici doloris), w którym przypomniał słowa św. Pawła: „W moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1,24). Papież niejednokrotnie zaznacza, iż cierpienie ofiarowane Panu Bogu łączy się z cierpieniem Jezusa na krzyżu, dla zbawienia świata i dla dobra Kościoła, który jest naszą Matką.

Kończąc ten list pisany z potrzeby serca, pragnę wyrazić wdzięczność Panu Bogu za dar zdrowia do którego powoli powracam, a także za modlitwę i życzliwość Wszystkim, zarówno w Polsce, jak i za granicą. Szczególnie dziękuję Księżom Biskupom, Duszpasterzom i Wiernym mojej rodzinnej Diecezji Tarnowskiej i Diecezji Radomskiej, w której posługiwałem. Jestem wdzięczny za to, że w kościołach i kaplicach tych diecezji modlono się w mojej intencji. Jednocześnie proszę o dalszą modlitwę, abym mógł wypełniać to, do czego zostałem wezwany do Rzymu przez Papieża Benedykta XVI, a co zostało zawarte już na moim obrazku prymicyjnym w słowach: „Idę Panie, aby Ci służyć w ubogich i cierpiących”.

Święty Janie Pawle II,
Wierny Synu Matki Bożej,
Ty ukochałeś Maryję, Niewiastę, która była wierna w swoim „tak” aż do Krzyża.
Módl się za nami, abyśmy naśladując Maryję,
Uzdrowienie Chorych i Pocieszenie Cierpiących,
oddali się całkowicie Jezusowi,
aby przez Niego każdy Wielki Piątek cierpienia przemienił się w radość Niedzieli Zmartwychwstania i Miłosierdzia.
Święty Janie Pawle II, módl się za nami! Amen.
(Modlitwa Papieskiej Rady ds. Służby Zdrowia i Duszpasterstwa Chorych).

 

+ Abp Zygmunt Zimowski
Biskup Senior Diecezji Radomskiej
Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Służby Zdrowia i Duszpasterstwa Chorych

 

Warszawa, 8 lutego 2015 r.