Historia

Początki Zgromadzenia Braci Serca Jezusowego sięgają 1918 r., kiedy to Br. Stanisław Andrzej Kubiak przybył z Niemiec do Warszawy i zamierzał założyć Wspólnotę Braci Miłosierdzia, której był członkiem. W 1920 r. Br. Stanisław Kubiak objął funkcję zakrystiana w kościele Matki Bożej Bolesnej w Poznaniu. Nowy typ pracy zainspirował Go do założenia zgromadzenia braci współpracujących z duchowieństwem w instytucjach kościelnych w charakterze zakrystianów, organistów i pomocników hierarchii kościelnej.

Kiedy dołączyli do niego bracia ze Zgromadzenia Braci Miłosierdzia z Trewiru i bracia z Polski, 18 kwietnia 1918 r. Br. Stanisław zarejestrował zgromadzenie. Początkowo bracia mieli trudności z utrzymaniem się, toteż Br. Stanisław zajmował się leczeniem i pielęgnacją chorych.
Prymas odrodzonej Polski kard. Edmund Dalbor w momencie zatwierdzenia w 1923 r. Braci Serca Jezusowego wyznaczył wspólnocie jako główny cel pracę pomocniczą dla Kościoła.

W 1924 r. Br. Kubiak zakupił dom w Puszczykowie k. Poznania, który stał się siedzibą główną zgromadzenia. Po 5 latach, dnia 17 kwietnia 1926 r. jedenastu braci złożyło pierwsze śluby zakonne w kościele Najświętszej Maryi Panny w Poznaniu.
Po krótkim kryzysie spowodowanym śmiercią założyciela w 1928 r., zgromadzeniem zaopiekował się August kard. Hlond. W 1934 r. nadał mu nowe konstytucje i zalecił obowiązujący do dnia dzisiejszego strój. W 1939 r. zgromadzenie liczyło 39 członków, pracujących w 12 placówkach w całej Polsce.

Lata II wojny światowej to dla wspólnoty okres ciężkich doświadczeń. Hitlerowcy usunęli braci z ich domu macierzystego w Puszczykowie, który zamienili na obóz dla Żydów, następnie dla Hitlerjugend, a wreszcie dla wojska. Większość braci zginęła podczas zawieruchy wojennej, niektórzy trafili do obozów koncentracyjnych w Buchenwaldzie i Dachau.

Po wojnie zgromadzenie musiało się odradzać niemal od początku. W 1947 r. liczyło 21 zakonników i 8 nowicjuszy. W 1948 r. odbyła się pierwsza kapituła generalna, podczas której dokonano wyboru nowych władz, a także zajęto się udoskonaleniem nowicjatu i formacji zakonnej. W 1981 r. na nadzwyczajnej kapitule przygotowano i zatwierdzono odnowione konstytucje zgromadzenia. Zwrócono w nich uwagę na charyzmatyczną rolę założyciela Br. Stanisława A. Kubiaka. Obecnie Zgromadzenie posiada 12 domów zakonnych.

 

 

 

 

BSJ – historia

Członkowie zgromadzenia pełnią posługę w różnego rodzaju instytucjach kościelnych. Duchowym motywem tej służby jest kult Najświętszego Serca Jezusowego i wynagradzanie Bożemu Sercu za zniewagi, których doznaje od ludzi. Zgodnie ze swym charyzmatem bracia nie przyjmują święceń kapłańskich.

Zgromadzenie Braci Serca Jezusowego, Congregatio Fratrum Cordis Iesu (CFCI). Zgromadzenie zakonne, niekleryckie, habitowe.

Charyzmat: wynagradzanie Bożemu Sercu wszelkich zniewag ze strony całej ludzkości.

Hasło: ?Serce Jezusa ? wspomożenie nasze?.

Data założenia: Zatwierdzone przez Edmunda kard. Dalbora – 21 listopada 1923 r.

Założyciel: Br. Stanisław Andrzej Kubiak.

Polski błogosławiony: Br. Józef Zapłata, męczennik za wiarę z Dachau.

Przełożony generalny: Br. Franciszek Radzaj,  ul. Brata Józefa Zapłaty 2, 62-040 Puszczykowo,

                                 kom. 665 513 181;   e-mail: general@zbsj.pl

Polacy na misjach i za granicą: 12, w tym: w Domu Polskim Jana Pawła II 3, w Papieskim Kolegium Polskim 2, w Papieskim Instytucie Polskim 3, w Niemczech 4.

 

Duchowość
Drogą realizacji powołania zakonnego braci jest szerzenie kultu Najświętszego Serca Jezusowego. Zgromadzenie służy Kościołowi w różnych jego instytucjach, zaś duchowym motywem tej służby jest kult Najświętszego Serca Jezusowego i wynagradzanie Bożemu Sercu za zniewagi, których doznaje od ludzi. Kult wynagradzania Bożemu Sercu spełniany jest m. in. poprzez codzienne odmawianie Litanii do Najświętszego Serca Jezusowego. Bracia zgodnie ze swoim charyzmatem nie przyjmują święceń kapłańskich. Życie i działalność zgromadzenie opiera na regule św. Augustyna.

 

Działalność
Kard. Edmund Dalbor w momencie powstania zgromadzenia wyznaczył mu jako szczególne zadanie służbę w różnych instytucjach kościelnych. Obecnie bracia realizują to wskazanie pracując na terenie 4 archidiecezji: poznańskiej, warszawskiej, gnieźnieńskiej i wrocławskiej, oraz w diecezji łomżyńskiej. Swą posługę pełnią m. in. w rezydencji arcybiskupa warszawskiego, w domu arcybiskupa poznańskiego, Papieskim Instytucie Polskim w Rzymie, Papieskim Kolegium Polskim w Rzymie, Domu Polskim Jana Pawła II w Rzymie, kurii metropolitalnej w Warszawie, Gnieźnie i Poznaniu oraz Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym we Wrocławiu. Pracują również w bazylikach katedralnych w Poznaniu, Warszawie, Trewirze w Niemczech oraz w katedrze łomżyńskiej. 
       Za jedno z najważniejszych wydarzeń w służbie na rzecz Kościoła w ostatnich latach uważają bracia Serce Jezusowego fakt, że to właśnie ich współbrat, Marian Markiewicz, zawiózł samochodem kard. Karola Wojtyłę z Papieskiego Kolegium Polskiego na konklawe. Zaraz po wyborze Jan Paweł II przyjął br. Markiewicza i oprowadził go po apartamentach papieskich.

 

Historia
Początki zgromadzenia sięgają 1919 r., kiedy to br. Stanisław Andrzej Kubiak przybył z Niemiec do Warszawy i zamierzał założyć wspólnotę braci miłosierdzia, której był członkiem. W 1920 r. br. Kubiak objął funkcję zakrystiana w kościele Matki Bożej Bolesnej w Poznaniu. Nowy typ pracy zainspirował go do założenia zgromadzenia braci współpracujących z duchowieństwem w instytucjach kościelnych w charakterze zakrystianów, organistów i pomocników hierarchii kościelnej.
Kiedy dołączyli do niego bracia ze Zgromadzenia Braci Miłosierdzia z Trewiru i bracia z Polski, 18 kwietnia 1918 r. br. Stanisław zarejestrował zgromadzenie. Początkowo bracia mieli trudności z utrzymaniem się, toteż br. Stanisław zajmował się leczeniem i pielęgnacją chorych.
Prymas odrodzonej Polski kard. Edmund Dalbor w momencie zatwierdzenia w 1923 r. Braci Serca Jezusowego wyznaczył wspólnocie jako główny cel pracę pomocniczą dla Kościoła.
W 1924 r. br. Kubiak zakupił dom w Puszczykowie k. Poznania, który stał się siedzibą zgromadzenia. Po 5 latach 17 kwietnia 1926 r. jedenastu braci złożyło pierwsze śluby zakonne w kościele Najświętszej Maryi Panny w Poznaniu.
Po krótkim kryzysie spowodowanym śmiercią założyciela w 1928 r., zgromadzeniem zaopiekował się kard. August Hlond. W 1934 r. nadał mu nowe konstytucje i zalecił obowiązujący do dziś strój. W 1939 r. zgromadzenie liczyło 39 członków, pracujących w 12 placówkach w całej Polsce.
Lata II wojny światowej to dla wspólnoty okres ciężkich doświadczeń. Hitlerowcy usunęli braci z ich domu macierzystego w Puszczykowie, który zamienili na obóz dla Żydów, następnie dla Hitlerjugend, a wreszcie dla wojska. Większość braci zginęła podczas zawieruchy wojennej, niektórzy trafili do obozów koncentracyjnych w Buchenwaldzie i Dachau.
Po wojnie zgromadzenie musiało się odradzać niemal od początku. W 1947 r. liczyło 21 zakonników i 8 nowicjuszy. W 1948 r. odbyła się pierwsza kapituła generalna, podczas której dokonano wyboru nowych władz, a także zajęto się udoskonaleniem nowicjatu i formacji zakonnej.

W 1981 r. na nadzwyczajnej kapitule przygotowano i zatwierdzono odnowione konstytucje zgromadzenia. Zwrócono w nich uwagę na charyzmatyczną rolę założyciela br. Stanisława Kubiaka. Obecnie zgromadzenie posiada 12 domów zakonnych.

 

Założyciel
Br. Andrzej Stanisław Kubiak urodził się 10 listopada 1877 r. Był synem ubogiego rolnika z Wielkopolski. W wieku 15 lat wyruszył w świat za chlebem. Przez 4 lata ciężko pracował jako górnik w Westfalii. Następnie wstąpił do klasztoru braci miłosierdzia w Trewirze, w którym złożył śluby zakonne. Jako pielęgniarz w szpitalu przepracował 20 lat. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości uzyskał pozwolenie biskupa ordynariusza trewirskiego na powrót do ojczyzny. Początkowo miał zamiar założyć wspólnotę braci miłosierdzia. W 1923 r. kard. Edmund Dalbor wyraził braciom zgodę, potwierdzoną dekretem, na założenie zgromadzenia, któremu jednocześnie zlecił służbę w instytucjach kościelnych. Br. Kubiak zmarł w 1928 r.

 

Polski błogosławiony
Br. Józef Zapłata żył w latach 1904-1945. Do zgromadzenia przyjął go 14 kwietnia 1927 r. sam założyciel. W wieku 24 lat złożył pierwszą profesję zakonną, zaś wieczystą w 1938 r.
W latach 1935-1937 był zakrystianem w kościele św. Elżbiety we Lwowie. Był także przełożonym tamtejszej wspólnoty i mistrzem nowicjatu. Pracował również jako urzędnik w kurii arcybiskupiej w Poznaniu. We wrześniu 1939 r. został aresztowany i osadzony w obozach koncentracyjnych. Trafił do Dachau, gdzie otrzymał numer 22099. Świadkowie jego pobytu w obozie podkreślają pełne poświęcenia życie zakonne, które prowadził wśród więźniów obozowych. Na apel dowództwa obozowego zglosił się dobrowolnie do pielęgnacji chorych na tyfus plamisty. Choroba ta wybuchła w obozie na kilka miesięcy przed wkroczeniem aliantów. Zaraziwszy się tyfusem od pielęgnowanych przez siebie współwięźniów, zmarł 19 lutego 1945 r., na krótko przed wyzwoleniem obozu. Jego ciało spalono na miejscu kaźni.